Toen ik voor het eerst moeder werd, werkte ik op een observatieafdeling voor moeders.
Ik besefte me hoe kwetsbaar het is om als ‘nieuwe’ moeder zo in de spotlight te staan.
Je groeit in het moederschap vanaf dag 1.
Ik twijfelde of ik het wel goed deed.
Slaapritme en eten waren nog nooit zo belangrijk.
Van ontspannen moederschap was nog geen sprake
Ik volgde de boekjes. Dan moest het goedkomen.
Dat het niet zo werkt en dat je vooral op je intuïtie mag vertrouwen leerde ik gedurende de tijd.
Tevens dat je ook de tijd mag nemen, om je kindje te leren kennen. Hoe meer ontspannen ik was, hoe meer ontspannen zij was.
Zo klein als ze was ontdekte ik dat ze mijn gemoedstoestand spiegelde.

Kinderen als spiegels

Als kinderen opgroeien zijn ze afhankelijk van de ouder.
Tot ongeveer hun 9e levensjaar geven ze hun emoties een plek via de ouder.
Om dit te kunnen doen stemmen ze af op de ouder. 
Hoe zit die erbij? Is het veilig?
Ook vanuit ons oude oerinstinct of de omgeving wel veilig is.
Alles wat je als ouder uitzendt krijg je zo terug op je bordje.
Veelal gebeurt dit onbewust.
Kinderen zijn een kei in lichaamstaal lezen en het aanvoelen van de ouder.
Hiermee leggen kinderen ook gevoelens, triggers bloot die je mogelijk liever niet wil voelen.
Ook kan het tot stressvolle opvoedingssituaties leiden. Zoals niet willen eten, slapen, woede-uitbarstingen.
Als ouder kan je dan machteloos voelen, want per slot van rekening wil je het beste voor je kind.
Onbedoeld kun je spanningen overbrengen op je kind. Hier kun je dan weer schuldig over gaan voelen, waardoor je in een vicieuze cirkel terecht kunt komen van spanningen en stressvolle opvoedingssituaties.
Iedere ouder herkent zich wel in meer en mindere mate in dit soort situaties.

Wat is de uitnodiging?

Wat ik heb ervaren is dat erkenning voor bovenstaand zo belangrijk is.
Je bent niet alleen. Iedere ouder ervaart dit.
Delen met anderen hierover kan zo steunend zijn.
Daarnaast mildheid naar jezelf.
Dat je niet alles perfect hoeft te doen.
Erkenning en mildheid naar jezelf bevrijd je van het schuldgevoel.
Je voelt dat je een goede ouder bent.
Hierdoor ontstaat ook ruimte, ruimte om te kijken naar wat de uitnodiging is.
Wat zorgt voor deze intense emoties bij jou en/of je kind?

Vragen die je hierbij kunnen helpen?

Wanneer we een trigger ervaren, spreekt dit het overlevingsdeel van ons brein aan, waardoor we nog niet helder kunnen kijken en reageren.Wanneer je afstand kan nemen van de situatie door b.v. even adem te halen, een rondje te lopen etc. kunnen deze vragen helpend zijn?Wat voel je? Wat veroorzaakte dit gevoel?
Waar voel ik dat in mijn lijf?
Welke gedachten heb je hierbij?
Zijn deze helpend voor mij?Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen? En mocht ik je ergens bij kunnen ondersteunen hoor ik het graag!

Vind je het leuk om hier meer over te lezen? 

Het boek” Mindfull opvoeden in een druk bestaan” van Susan Bogels is een aanrader